نام روزهای هرماه در ایران باستان
درایران باستان، هر سی روز ماه نام جداگانه ای داشت که چهار روز آن بانام دادار همراه بود و شش روز با نام شش امشاسپند و بیست روز آن، با نام یکی از ایزدان دوران باستان آراسته شده بود. این روزهای ماه عبارت اند از:
روز اول: هرمزد( اهورامزدا به معنی سرور دانا)
روز دوم: بهمن ( وهو منه به معنی اندیشه نیک)
روز سوم: اردیبهشت ( اشه وهیشته به معنی بهترین راستی و پاکی)
روز چهارم: شهریور( خشثروئیریه به معنی پادشاهی آرزو شده یا شهریاری قدرتمند)
روز پنجم: سپندارمذ( اسپنته آرمئی تی به معنی فروتنی و مهرپاک)
روز ششم: خرداد( هئوروتات:رسایی و تندرستی)
روز هفتم: مرداد( امرتات: بی مرگی و جاودانگی)
روز هشتم: دی به آذر( دی: آفریننده/ لقب آفریدگار)
روز نهم: آذر( آتر: آتش)
روز دهم: آبان( آپان: آبها)
روز یازدهم: خور( هورخشیته: خورشید)
روز دوازدهم: ماه( مائونگهه: ماه)
روز سیزدهم: تیر( تیشتر: ستاره ی باران)
روز چهاردهم: گوش( گئوش: حیوانات هستی)
روز پانزدهم: دی به مهر( دی: لقب آفریدگار)
روز شانزدهم: مهر( میترا:پیمان)
روز هفدهم: سروش( فرمانبرداری)
روز هجدهم: رشن( رشنو: دادگستری)
روز نوزدهم: فروردین( فروشی: نیروی پیشرفت)
روز بیستم: بهرام( ورثرغنه: پیروزی)
روز بیست و یکم: رام( رامش و آسایش)
روز بیست و دوم: باد( واته: باد)
روز بیست و سوم:دی به دین( لقب آفریدگار)
روز بیست و چهارم: دین( دینا: دین و وجدان)
روز بیست و پنجم: ارد(اشی: توانگری-راستی)
روز بیست و ششم:اشتاد( ارشتات: راستی)
روز بیست و هفتم: آسمان
روز بیست و هشتم: زامیاد( زمین)
روز بیست و نهم: مانتره سپند( گفتار پاک)